ഇന്നലെ രാത്രി ഇടിയുടെയും മിന്നലിന്റെയും അകമ്പടിയോടെ ഒരു മഴ കടന്നു വന്നു. പെട്ടന്ന് കറണ്ട് പോയി. ഫെയിസ്ബുക്ക് അടച്ചുവെച്ചു ഞാന് ഉറങ്ങാന് കിടന്നു. തുറന്നു കിടന്ന ജനാലയിലൂടെ അപ്രതീക്ഷിതമായി ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങ് എന്റെ മുറിയിലേക്ക് പറന്നു വന്നു. വര്ഷങ്ങള് ഒരുപാട് കഴിഞ്ഞിരുന്നു; ഞാന് ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങിനെ കണ്ടിട്ട്. അച്ഛന് സര്ക്കാര്ജോലി ആയിരുന്നതിനാല് മാറി മാറി ഒരുപാട് ഗ്രാമങ്ങളിലായാണ് ഞാന് വളര്ന്നത്. അവിടങ്ങളിലോക്കെയും ഒരുപാട് മിന്നാമിനുങ്ങുകള് പാറി നടക്കുന്നത് ഞാന് കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അവയൊക്കെയും പേടിയും അത്ഭുതവും എന്നില് നിറച്ചിരുന്നു. ഫോസ്ഫറസ് ആണ് മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെ വെളിച്ചത്തിന്റെ രഹസ്യം എന്ന് ഞങ്ങളുടെ സയന്സ് സാര് പറഞ്ഞുതന്നതോടെ അത്ഭുതം ഒരു സത്യമായി മനസ്സ് സമ്മതിച്ചു. എന്നാല് പേടിയുടെ കഥ മറ്റൊന്നാണ്. മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന റാന്തല് വിളക്കിനു മുന്നിലിരുന്നു പാഠപുസ്തകങ്ങള് ഉരുവിട്ട് പഠിക്കുന്നതിനിടയില് എന്റെ കാതുകള് പുറത്തെ കട്ടപിടിച്ച ഇരുട്ടില്നിന്നും ചില കാലൊച്ച കേള്ക്കും. പിന്നെ മനസ്സ് അര്ജുനന്റെ പത്തു നാമങ്ങള് വേഗത്തില് ചൊല്ലാന് തുടങ്ങും: ” അര്ജുനന് , പാര്ഥന്…..” ഇടയ്ക്കു അറിയാതെ കണ്ണുകള് പുറത്തെ ഇരുട്ടിലേക്കൊന്നു പാളിനോക്കും. ഭൂതമായി വേഷം മാറുന്ന മിന്നാമിനുങ്ങുകള് വാഴകള്ക്കിടയിലൂടെ പാറിനടക്കുന്നു. പെട്ടന്നാണ് കളിക്കൂട്ടുകാരി പ്രേമലത പകര്ന്ന വിജ്ഞാനം മനസ്സില് ഓടിയെത്തുന്നത്: “കുട്ടീ.. അത് പ്രേതങ്ങള് ബീഡി വലിക്കുന്നതാ… പ്രേതങ്ങളെ മനുഷ്യര്ക്ക് കാണാന് പറ്റൂല… തീ മാത്രമേ കാണാന് പറ്റു.” പുസ്തകം മടക്കി ഞാന് പെട്ടന്ന് അകത്തു കയറും. പിന്നെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറയും: “അമ്മെ വിശക്കുന്നു, ചോറ് വിളമ്പ്”.
ഓര്മകളെ തിരികെ തന്നുകൊണ്ട് ആ മിന്നാമിനുങ്ങ് എനിക്ക് മുകളില് പാറി നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പഴയ ഭയം എന്നില്നിന്നും മാറി എന്നറിഞ്ഞിട്ടാവും പതിയെ താഴ്ന്നു വന്നു എന്റെ തലയിണയുടെ അരികിലായി ഇരുന്നു. അതിന്റെ വെളിച്ചത്തെ നോക്കി ഞാന് കിടന്നു. അറിയാതെ എപ്പോഴോ ഉറങ്ങിപ്പോയി. സുഖമായി ഉറങ്ങി. ഒരുപക്ഷേ, മിന്നമിനുങ്ങുകളെ തെറ്റിദ്ധരിച്ച ആ പഴയ ചെക്കനെ ആ മിന്നാമിനുങ്ങുകള് ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്നിരിക്കണം. അവനെ ഒന്ന് താരാട്ടുപാടി ഉറക്കാന് വന്നതായിരിക്കണം ആ മിന്നാമിനുങ്ങ്!
No comments:
Post a Comment